1990

sempre quixen volver a 1990...

Arte Macabro

Seducida por esta obra de "arte macabro"

Soy como el sol

a miña entrada de hoxe remite a un blog que merece ser visitado por moitos motivos: www.soycomoelsol.blospot.com

queremos galego

Este é o poema que lin onte na Praza da Princesa, en Vig0. O motivo: que queremos galego.

no meu soño eramos exploradores
que levabamos botas con cordóns de palabras
enredadas,
subíndonos polas pernas

botabámonos ao monte
cos pantalóns arremangados
para sentir o contacto das letras na pel,
lonxe do anonimato da cidade,
onde ninguén podía destruírnos a lingua
nin arruinarnos as infancias

descubriamos tribos máis civilizadas
que os mutiladores do século XXI
e xurabamos que a guerra
acabariámola gañando en galego,
por unanimidade,
cos petos inchados de historia

soñando entre a chuvia

escríbeme a canción máis bonita da terra

para que poida pintar un sorriso

na negrura do meu paraugas

con cada nota de chuvia

Música: Home

Artista: Explosions in the sky

Monicreques!

ás veces creo que somos monifates, bonecos de trapo que alguén manexa como quere. Non me gustar ter a sensación de que vivo nun teatro montado polos de arriba. Tócanos improvisar, movernos, falar. Se nos saímos do círculo que nos marcan sempre aparece alguén disposto a sinalar co dedo índice con aire acusador. Non quero que me xulguen, nin que me apunten co dedo, nin que me impidan ser eu. Non me dá a gana de renunciar a gozar do pracer de ser eu mesma. Señores e señoras, vostedes monten o seu teatro, que xa me encargarei eu de desmontalo á miña maneira. Que teñan un bo día ;)

Que facer para fomentar a lectura?

Aquí vos deixo a miña resposta á pregunta ¿QUE FACER PARA FOMENTAR A LECTURA? que saíu publicada esta semana na web da Editorial Galaxia:


S.O.S. O libro está en perigo. Os maiores esquecéronse de ler. A velocidade á que camiña a urbe, as rúas, o tráfico, o ruído dos televisores e dos seus programas de xente “berradora ” están coméndose as letras dos libros. Os adultos mergulláronse nesa inercia e xa non len. E se eles non len, as súas criaturas tampouco.
Os bebés obsérvano todo cos ollos ben abertos. Ao seu arredor hai sorrisos, o son do televisor e un ordenador que bota fume. Tamén axóuxeres de cores e un berce de madeira. Pero non hai libros, nin contos antes de durmir. Non está Peter Pan, nin Carapuchiña, nin o Gato con Botas.
Os adolescentes teñen cara de ordenador. Eu véxoos pola rúa a cotío con cables saíndolles da caluga e cun móbil incrustado nos dedos e, créanme, estou preocupada.
MAIORES: Léanlle contos as súas criaturas. Fagan do libro o mellor agasallo. Preséntenlle a eses personaxes imprescindibles na vida dunha persoa. Axúdenlles a camiñar pola barriga de Dumbo, condúzanos da man ata as trenzas de Rapunzel e concédanlles a posibilidade de ser máis felices.
CONCELLO: Empapele a cidade. Pinte os postes da luz, os espazos publicitarios e as paredes de carteis que axuden a concienciar á cidadanía: “O LIBRO ESTÁ EN PERIGO. AXÚDANOS A SALVALO.” Concello, por favor, achegue a lectura á xente. Fomente as biblio-praias, invente os biblio-parques para esas avoas e avós que están cos seus netos e teñen a posibilidade de lerlles un conto debaixo dunha árbore.
EDITORIAIS: Organicen lecturas na rúa, contacontos para os máis pequenos, xornadas de literatura na rede para os adolescentes. Concello e Xunta: Colaboren coas editoriais para facer isto posible.
ESCOLAS, BIBLIOTECAS E INSTITUTOS: Ensínenlle ao alumnado a amar a lectura. Convenzan aos estudantes de que o seu papel é imprescindible para salvar a literatura. Póñaos en contacto con escritores e escritoras, móstrenlles as alternativas de internet, fáganlles ver que os fotologs e os blogs poden ser tamén un xeito de lectura alternativo pero lectura á fin e ao cabo, métanlle no corpo o hábito lector.
CIDADE: Tranquilícese. Reinvéntese a si mesma. Respire de vagar, sen enfadarse pola loucura das obras nin polo ritmo dos coches. Deixe un oco para que a literatura poida saír de todos eses sitios nos que se agacha: no cemento das paredes, no casco dos obreiros, nos portais dos edificios. Por favor, déixenos espazo para lela, e para lernos.

osíxeno

botando fume. hoxe máis ca nunca. terei que conseguir unha burbulla de osíxeno para recompoñerme.

ESCENARIO VITAL

Este domingo pechamos semana en Mougás, pegadiñas ao atlántico e coa calor deste verán que tanto se fixo de rogar. Serán ben recibidos, señores e señoras, se teñen ganas de escoitar versos recén saídos do forno, gozar coa danza contemporánea e pasar unha hora na nosa compaña. Agardamos velos alí, entre o público.

retorcendo palabras

a culpa non é de que a calor non dea chegado. creo que máis ben, esta sensación de apatía que me inxecta o mes de agosto ten a súa orixe en que parece que todo para de súpeto. a maior parte dos blogs que adoito visitar están pechados por vacacións. a bandexa de entrada do meu correo electrónico parpadea día tras día no nº 9 (non sei por que teño a estraña teima de deixar sempre nove correos sen abrir, en lugar de borralos. debe ser para que a bandexa nunca me reciba cun cero. os ceros danme algo de medo. Pero por que 9 en lugar de 7 ou 8...?. terei que pensar máis de vagar neste asunto). ao que ía, que agosto é lento. e pesado. lento e pesado coma a calor que non chega. o meu avó leva dúas semanas dicíndome cada mediodía: ya vendrá, ya vendrá. E eu contéstolle que non, que este ano o verán xa está marchando mentres todo o mundo agarda a que chegue. son curiosas as conversas que temos o meu avó e máis eu. debería escribilas todas para non esquecer nin unha palabra súa. ben dá para ser o personaxe dunha novela con xeito. pero aínda non. basicamente porque considero que hai cousas que me van demasiado grandes aínda.

onte mirando a tele despois de comer, unha das protagonistas dunha serie na que se retrata a vida de alumnado e profesorado dunha escola privada, dixo algo me que deixou mosca: soy retorcida, dixo. retorcida. pero non retorcida de mala persoa, de tipa escura e sibilina. non. trátase doutro tipo de retorcemento no que me sentín esaxeradamente identificada. exactamente a frase foi: crees que te convengo? soy retorcida. no te preocupa el hecho de que quizás yo sólo quiera estar contigo porque soy tu profesora? e aí quedei pasmada mirando para o televisor. logo pensei en que era unha frase trampa, porque quen non é algo retorcid@? o meu avó, por exemplo. é retorcido ata o extremo. de aí me vén a min. seguro. seguirei pensando nisto mentres agardo a que pase outro día máis deste agosto raro. Boa fin de semana

Libros e relixión

Amarás os libros como a ti mesma. Debeu ser alá polo 1988 cando decidín facer miña esa frase, un domingo saíndo da misa de 11. Non había maneira de facerme entrar polo aro dos curas, pero a miña avoa sorría indo comigo collida do brazo a Santa Teresa, así que eu poñía cara de relixión e alá marchabamos as dúas.
Poucos anos despois a frase deixou de funcionar. E non porque eu renegara da literatura, senón porque empezaron a saírme grans, e así non se podía vivir. Demasiado nova para maquillaxe, e demasiado grandiña xa para que non me dese vergoña ter a cara infestada de acne. Supoño que todo o mundo quérese tirando a pouco parecendo máis un cráter ca unha adolescente. Por iso non podía amar os libros como a mi mesma, porque suporía non amalos en absoluto. Daquela xa renunciara ás mañás de domingo na misa, pero algo quedara no subconsciente. E claro, mudei de frase: amarás os libros sobre todas as cousas. Aí empezou todo. Os vitrasas aínda eran vermellos, e eu facía os traxectos aducida polas letras da obra que tivese entre mans. Lía decenas de novelas en varias viaxes no 11, que me levaba de Cabral á Porta do Sol. Logo agardaba na parada de tránsito a que chegara o 8 para conducirme ata Beade. Dese xeito, en 5 días laborables que tiña a semana voaban páxinas e páxinas á velocidade do autobús, ou incluso máis rápido.
Con 21 anos saquei o carné de conducir e os meus pais mercáronme un coche de segunda man. Despedinme dos paseos en libro-buses, e mudei as lecturas “móbiles” polas “estáticas”. E así ata os vintetantos, que volvín mudar de frase por un certo agnosticismo que me invadiu nalgún momento da miña vida: Amarei a literatura, porque é parte de min.

Dádeme libros!

Durante un tempo cheguei a pensar que xa non me gustaba ler. Tardaba meses en rematar unha novela, quedaba durmida sempre ao chegar á terceira ou cuarta páxina. E iso preocupábame, porque alguén ao que lle gusta escribir non pode non gustarlle ler. Aínda sendo consciente desta contradicción, estaba preocupada pensando que non había sitio na miña vida para os libros. Pero tranquilidade, porque era todo mentira. Son unha devoradora de libros. Unha vez recuperado o tempo, ese impulso lector veu el soíño, sen necesidade de buscalo. E claro, aí empeza a aventura. busco libros que están xa descatalogados pero que necesito ler porque teño deles un vago recordo protagonizado por min mesma cando tiña doce ou trece anos, merco ensaio, novela, poesía. Teño sempre un diccionario ao meu carón e un lápis na man para subliñar frases ou palabras que me chaman a atención. Que bonito é engancharse a unha historia. Algunha idea para fomentar a lectura? Acéptanse suxestións!

As bolas de pelo e eu

Agora que a vida funciona, empezan a pasar cousas. As pezas comezan a encaixar: crúzome con xente á que non vía desde hai anos e fágoa resucitar na miña cabeza, sucédenme cousas insólitas, leo como unha tola todo o que cae nas miñas mans... e fago das miñas porque non podía ser doutro xeito.
Onte a mañá, nun deses ataques desesperados que me dan de: malditogatononqueroquequedeninunsópelodelnochandestacasa!, empecei a varrer e varrer unha vez, dúas tres, catro!!! e despois fregar unha, dúas e ata tres veces! (si, iso é o que ten ter tempo libre, e non esquezades que foi un "ataque"). Pois ben, a miña casa (mellor dito, a casa na que vivo), vai dar a un campo onde hai de todo: sandías, laranxo, ghichos de verdura... e eu teño unha curiosa fixación. Gústame quitar os pelos do gato da vasoira, facer bolas e botalos a voar. E quedo así, mirando como avanzan movidos pola brisa cara un destino incerto. Pero onte non podía facer iso. E non podía porque estaba no medio do ataque que expliquei. E, sen pensar, fun á fiestra do estudio e batin a vasoira con forza desexando que non quedara nin un só pelo. E logo, feliz de ter descargado a miña rabia contra o marco da ventá que ningunha culpa ten, marchei a enlearme con outras tarefas. Máis tarde, botei a cabeza pola fiestra do meu cuarto e... horror! alí estaba unha bola de pelo xigante (e non só de gato, se non tamén pelo meu, restos de pó e quen sabe que outros tipos de lixo) parada no balcón do veciño de abaixo, dentro da tina da roupa que tiña preparada para tender e tamén enriba da súa lucida pranta de marihuana. E claro, aceleróuseme o corazón. Quenmemandouaminsacudiravasoirapolafiestrasenpensar????? Escoitei entón o ruído dunha porta e supuxen que o veciño marchara. Pedinlle ao infinito que o noso pelo voara e marchara dalí, pero parecía estar ben a gustiño enriba da roupa e da pranta. E se collo unha cana do campo, sácoa pola fiestra e intento cazar a bola xigante? Boh, Ledi, ti tamén. Anda que como alguén te vexa... E nada, así toda a mañá sacando a cabeza, a ver se a bola seguía alí ou marchara. Ata que, horas despois, a música de Bob M. chega desde o piso de abaixo. Corrín a sacar a cabeza unha vez máis. A tina e a pranta seguían alí, pero o lixo esfumárase. E, non podía ser doutro xeito, o veciño saíu ao balcón. Ola! -díxenlle-. El volveu a cabeza cara arriba e puxo cara de: a esta que carallo lle deu? Mira, é que antes... sen querer.... mandei unha bola de po para abaixo e foi caer ao medio da túa roupa.... supoño que xa caíches na conta...perdoa, tío (si, escapóuseme un "tío") pero é que nin me decatei de que estaba o balcón aí abaixo (e mentres pensaba: dios, foi un ataque, de verdade que foi polo ataque de ira) perdoa... E el, cun breve sorriso apuntou: gracias. no te preocupes. E eu, vermella, volvinme meter para dentro, esta vez para no volver saír. Hoxe non me puiden resistir e asomei a cabeza por iso de comprobar que todo estaba no seu sitio. E resulta que non, que non todo está no seu sitio. A roupa voa na trandeira ao ritmo do vento, pero a pranta.... evaporouse. El segue aí, coa súa música de todos os días andando de adiante para atrás. En media hora exacta marchará, farase o silencio e eu poderei empezar a estudar.

Artigo

Déixovos un enlace para que naveguedes e me atopedes durante a travesía:

http://www.editorialgalaxia.es/weblog/

Once máis 15

aí estaremos mañá, entre música e poemas a iso das 23:00. se alguén ten ánimo para pasarse a escoitar os nosos versos, teremos a ben recibil@.

XA SEI QUE EXISTEN

Perdoade, blogueir@s, pero é que non ando inspirada ultimamente para escribir no blogue. Hoxe teño dúas entradas para meter, pero unha deixareina. Elixín esta, polo cabreo que me causou. Alguén me enviou un mail hoxe para darme "unha nova perspectiva" que eu non teño acerca da prostitución. De boa fe, estou segura. Pero é que me senta mal esa manía xeral que ten todo dios de "ensinarme outra realidade". Xa sei que existe esa outra realidade. Non a descoñezo, porque para iso levo anos lendo artigos, mirando documentais, asistindo a conferencias, falando con prostitutas!! ANOS ANOS ANOS. Non días, nin semanas nin meses. ANOs. Como vou eu convencer nun minuto a ninguén do que a min me custou tanto tempo entender??? Dito isto, e para deixar constancia de que non me cerro en banda en absoluto, colgo aquí o artigo en cuestión. E sí, todo o meu respecto cara as prostitutas que exercen por "gusto". Non opino delas nin me meto no que fan. O que penso, gárdoo para min. En fin, non quero estenderme máis, que xa me fago repetitiva:

A Pernille le gustan los hombres, le gusta el sexo, le gusta el dinero. Así que hace tres años decidió combinar sus tres pasiones: se hizo prostituta, adoptó el nom de guerre Lilje (azucena), al que luego añadiría el distintivo Deluxe, y comenzó a vender su cuerpo por los burdeles de Copenhague.
"Empecé por pura diversión", apunta. "Era algo que me fascinaba". Pernille se ha convertido en la personificación del tópico de la prostituta feliz. Cuando no trabaja, nada delata su ocupación: maquillaje discreto, pelo recogido, y los tatuajes que cubren su cuerpo convenientemente ocultos por un elegante conjunto blanco. Madre de un niño de cuatro años, vive con un novio que la apoya "sin reservas".
"Me satisface enormemente alegrar a otras personas", explica. "Sexualmente es muy enriquecedor. Además, está bien pagado. Gano unas 25.000 coronas netas al mes (3.500 euros)". Sin embargo, su rentable carrera corre peligro. Escandinavia es hoy territorio proscrito para la prostitución. Contratar servicios sexuales es delito en Suecia y Noruega.
Tradicionalmente más liberal que sus vecinos, Dinamarca es el último reducto del sexo de pago ajeno al Código Penal. Sólo se persigue, como en el resto de Europa, a los proxenetas, conocidos popularmente como alfonsos.
Acabar con el tráfico de mujeres
Según informes oficiales suecos y noruegos, la prohibición ha cumplido su fin: acabar con el tráfico de mujeres. Aunque los expertos discrepantes digan que lo único que se ha logrado es marginar a las prostitutas más desprotegidas, el ejemplo ha animado a los adalides daneses de la ilegalización -grupos feministas y de izquierda- a redoblar sus esfuerzos.
Ante ellos se ha alzado Lilje (pronúnciese Lilie) como incansable portavoz de quienes dicen dedicarse al oficio por gusto. Lo hace a cara descubierta, ya que no oculta su rostro ni en los anuncios, ni en sus constantes apariciones en los medios. Lo único que exige es que no se publique su apellido real.
"Estoy harta de las feministas de siempre, que tanto nos quieren ayudar pero que lo único que hacen es empeorar las cosas", se queja. "Si les preocupamos tanto, deberían dedicar su tiempo y recursos a mejorar nuestra situación. ¿Es acaso justo que paguemos impuestos, pero que no podamos ni sindicarnos ni cobrar el paro? Deberíamos tener los mismos derechos que cualquier otro trabajador".
En Copenhague, la prostitución callejera estaba prácticamente erradicada. Sólo algunas heroinómanas desesperadas seguían buscando clientes a la intemperie. El resto recibía en clínicas de masaje, gestionadas en algunos casos por cooperativas de prostitutas.
Desde la ampliación de la UE al Este, sin embargo, la situación ha empeorado. Rumanas, búlgaras, checas e incluso nigerianas toman cada noche posiciones en torno a la ciudad de la carne, así llamada porque allí se concentraba la industria cárnica de la capital danesa.
Lilje admite que muchas de estas extranjeras son rehenes de las mafias. "Es inaceptable, pero la solución del problema no pasa por la prohibición de la parte sana del negocio. La opinión generalizada es que una prostituta es o drogadicta, o delincuente, o víctima. Quiero decirle a la gente que no siempre es así, y que somos muchas las que nos dedicamos a esto porque nos parece un trabajo agradable".

os domingos cheiran

é como unha especie de volta atrás. tiveron que me ensinar cousas que un día souben, pero que esquecín por falta de lucidez, ou de intelixencia, quen sabe. agora que volvín, parece que estou conseguindo poñer as cousas de novo no seu lugar.

o meu avó fala de guerras de cando en vez. o do metal parécelle "un libertinaje". eu escóitoo pensando en que quizais mañá non estea. a morte é rara. como a poesía.

hoxe vai calor e os tellados das casas cheiran a morriña, pero non porque sexa domingo. Creo que teñen ese arrecendo desde que cumprín os 15.

-como foi o exame, ledi?

-Pois, tendo en conta que ás doce e media do martes estaba a piques de botarme atrás e non presentarme, bastante ben, o cal non quere dicir que vaia aprobar... podo aprobar, pero tamén podo suspender.

- Xa ves, sempre podes aprobar o suspender....

E aí non sei nunca que contestar. Explicalo todo dá demasiada preguiza. Polo xeral quedo máis tranquila falando "para dentro". Fágoo constantemente. Total, a outra persoa adoita ter balas máis que suficientes para desarmar as miñas contestacións (e si, digo balas e non palabras). As palabras son outra cousa ben distinta. As palabras son raras. como a poesía. eu amo a poesía porque me ensina cousas de persoas que teñen algo que ver comigo, aínda que sexa de lonxe. é divertido escribir "o meu pai arrastraba as bolsas de chuvia", cando en realidade estás pensando: a vida dá unhas hostias criminais. e o verso perfectamente podería ser ese: a vida dá unhas hostias criminais. Pode ser que un día empece así un poema, pero hoxe non. porque é domingo e porque teño unha planta á que lle medraron dous fillos, ou dúas fillas. o caso é que lle medraron, e iso ten que significar algo. as plantas son raras, como a poesía. e coma as persoas, que se cansan ata de pensar.

humanidade

e de repente, os días teñen xente, horas, bares, arrecendo a verán, estradas con coches ás cinco da tarde. e de repente mudei de lentes e Vigo deume unha hostia coa man aberta. de repente os reloxos volven andar ao seu ritmo. eu, que xa esquecera a sensación de ser humana, vou deixando atrás parafusos, arandelas e roscas. abandono a maquinaria toda porque xa non a necesito para nada. Recupero a pel, as uñas, as dedas dos pés. recupérome a min mesma e saco dos caixóns roupa que non poñía desde que que me naceran antenas metálicas na testa. si, señoras e señores. É unha ledicia saber que volvo ter ese nome.

NOTA: Perdoade polo retraso. Sei que debía ter actualizado antes, pero é que a miña parte metálica empezou a pelexar coa humana e se tocaba o teclado saían chispas ;)

O día do meu planeta

Onte en galego,

hoxe en galego,

mañá en galego.

O meu planeta

ten lingua propia.

viaxes

Hoxe volvín soñar coa miña infancia. Ultimamente teño estrañas viaxes nocturnas ao pasado e ao futuro.

Ranma estivo presente nos meus 14 anos. Daquela eu movíame entre libros e debuxos animados e penso que a veces chegaba a confundir a realidade coa ficción. Curiosamente, segue a pasarme o mesmo, pero xa non o vexo como algo negativo. Todo o contrario. Viaxar durmida ou non a outros mundos imaxiarios (quen sabe se o son...) é unha forma tan bonita de fuxir da rutina que estou desexando que dean as doce da noite para meterme nalgún deses mundos!! Cales foron os debuxos animados que máis marcaron a vosa infancia?

Poesía

Azul, líneas en el mar

que profundo y sin domar

acaricia una verdad

y tú no lo pienses más,

o te largas de una vez

o no vuelves nunca hacia atrás.

Se dejaba llevar,

se dejaba llevar por ti,

no esperaba jamás

y no espera sino es por ti,

nunca la oyes hablar,

solo habla contigo y nadie más,

nada puedes sufrir

que ella no sepa solucionar.

Temor, alcohol de quemar,

pon tus manos a volar

o en tus ojos el terror,

Azul vuelve a reflejar,

y fundido con el sol

reina un sueño de sonido a mar.

Se dejaba llevar, se dejaba llevar por ti,

no esperaba jamás

y no espera sino es por ti,

nunca la oyes hablar,

solo habla contigo y nadie más,

nada puedes sufrir que ella no sepa solucionar.

Se dejaba llevar...

Pensadora

Tempo de cambios, de tomar decisións

difíciles. Tempo de buscar outro

camiño, de atopalo e de mudar o rostro.

Tempo de chuvia... Pero ha de vir o sol

as miñas historias

Ultimamente hai un pensamento que non deixa de rondarme. Teño a sensación, arriscándome a parecer contraditoria, de que quizais, e digo quizais, estea malgastando o tempo nesta oficina na que paso 10 horas diarias. Si, xa sei que sen traballo non hai cartos e sen cartos non hai: comida, bebida, roupa, casa, coche etc. etc. etc. ... Pero o caso é que estou plenamente convencida de que, de non investir tantas horas neste choio, sairían novelas, poemarios, lecturas, carreiras, ás para voar onde quixera (co monedeiro sen un céntimo, seino). Todo o mundo me repite que para ter unhas cousas hai que renunciar a outras. A pregunta é: que pesa máis? Teño na cabeza tantas historias por escribir e tantos personaxes que me berran: Ledi, dame forma e ponme a camiñar xa! que ás veces creo que o meu cerebro vai rebentar. O día menos pensado fago as maletas e marcho a calquera deses mundos que teño dentro. Pode que regrese, ou pode que non...

estanque

O verán chamando ás portas, e eu con esta sensación de que o tempo parou. Ultimamente os días parecen todos iguais: estradas grises, o caos do teléfono, o ruído dos camións, a cara de estanque que se me pon cando dan as sete e saio pola porta do traballo camiño a ningunha parte.... quizais non sexa máis que a calma que precede á treboada. Ou talvez non.

MANIFESTO

Despois de semanas afastada do meu blog por exceso de traballo (remunerado e non remunerado), reaparezo con esta entrada para facervos reflexionar a vós e a min mesma:

1.- O pobo galego ten dereito a que a súa lingua propia (orixinaria) sexa oficial a todos os efectos no seu ámbito territorial. Os usuarios do galego deben desfrutar no seu territorio do mesmo status legal que o castelán ten no seu.
2.- A situación do galego está moi lonxe de ser así. Non desfrutamos de dereitos lingüísticos plenos para desenvolver a nosa vida diaria con normalidade na nosa lingua na nosa terra. Son os falantes do galego os que resultan discriminados. É o galego o que corre perigo como idioma e os galego falantes os que non son debidamente respectados. Vivimos unha grande inxustiza que é a negación da igualdade e da verdadeira convivencia.
3.- Por iso, resulta realmente preocupante que, desde Madrid, con apoio de importantes medios de comunicación, haxa quen pretenda convencer á opinión pública de que o castelán corre perigo de desaparición e que os seus falantes son discriminados no noso país. Esta inversión da realidade ten como obxectivo que os falantes do galego non teñan dereitos lingüísticos e que os únicos deberes para as Administracións públicas se vinculen ao castelán.
4.- O verdadeiro problema non está na cooficialidade de idiomas como o galego, senón na actitude de quen nega a existencia de pobos e linguas diferentes no Estado español. Esta actitude si é a negación da convivencia e da igualdade. O proceso de normalización de usos do galego foi lento e, até hoxe, insuficiente para garantir o dereito a vivir nesta lingua. O que compre é respectar a legalidade vixente (Estatuto e Lei de Normalización Lingüística) e avanzar con cambios legais na dirección da igualdade e da convivencia. Xustamente a dirección contraria á proposta polos que pretenden a imposición do castelán como único idioma con dereitos e deberes para os cidadáns en todo o territorio do Estado.
5.-. Correspóndelle ao pobo galego, a través das súas institucións representantivas, definir a política lingüística acorde co criterio de cooficialidade e de lingua propia que mesmo o actual Estatuto recoñece para o noso idioma. Esperamos o compromiso das institucións de autogoberno na defensa da igualdade plena de dereitos para o galego e na aplicación de medidas a favor da normalización dos seus usos. Neste labor contarán sempre co noso apoio.
6.- Alertamos á sociedade galega para non se deixar confundir e instámola a cavilar sobre a verdadeira situación do galego no propio país.Defendemos un dereito humano elemental que nos define, ademais, como pobo diferenciado. Debemos ser firmes rexeitando todo posicionamento que persiga recortar dereitos ou retroceder no cativo camiño andado tanto nas administracións públicas, como na vida social.

para ainara

Teño un agasallo para ti:
quilos de versos que poidas meter na mochila
para que te lembres de min en cada viaxe
e vaias repartíndoos cada vez que necesites arrincar un sorriso

porque se lanzas ao aire
unha presada dos fogos de artificio que levas no ventre
o mundo explotará en cores
e serás o punto exacto no que o verán pouse o seu arrecendo


un paso teu
pode ser a razón de que hoxe espertemos con ganas de comer o sol...

A nosa Galicia

déixovos un artigo que me parece moi interesante de Suso de Toro publicado no xornal Galicia Hoxe:

La autonomía gallega fue gobernada y conformada por AP, luego PP, con un breve lapso de tres años hasta que hace cuatro se rompió esa secuencia que parecía el orden natural de las cosas. La hegemonía de la derecha se basaba en una organización muy eficaz, toda reunida en un partido muy extenso y numeroso, y en un sistema de poder que construyó Fraga cuando llegó a Galicia: practicó el clientelismo como sistema de comprar voluntades, utilizó los medios de comunicación públicos y financió los privados con sumas de dinero público que no tienen parangón en Europa. Y consiguió así su domesticación. Pero esos instrumentos no serían eficaces si no tuviesen un inteligente contenido ideológico y político que Fraga y Cuíña tejieron y con el que vistieron al PP transformándolo en un PPdG. El PPdG fue casi un partido nacional gallego, con dirección política propia y que interpretó la cultura gallega y el galleguismo como una forma de populismo. Y que consiguió una gran identificación de sectores amplios con esa idea de país. Naturalmente la otra cara de la propaganda autoritaria es la censura y la infamia sobre los rivales o disidentes.
Pero, tras la convulsión social que desencadenó el Prestige y luego la guerra de Irak, un sector social desesperanzado ante el dominio histórico de la derecha acudió a votar y decidió el cambio posible, la alianza de los socialistas y los nacionalistas gallegos. Y éstos llegaron al gobierno siendo dos fuerzas escuálidas, debilitadas por años de oposición desalentadora. Fueron aupados a la Xunta por ese sector social movilizado para que hiciesen otras políticas y para que gobernasen de otra manera, y creo que ahí está la clave de estas horas: esa parte del electorado que se había implicado emocional y políticamente llegó a las urnas no desencantada, sino enfadada. Un enfado mucho más duro del que imaginaban Touriño y Quintana. Sin duda esta Xunta tuvo buena gestión en determinadas áreas, incluso buenos resultados económicos y una mejora de la cobertura social, pero no supieron hacerlo visible.
En cambio, lo que sí se vieron fueron sus debilidades. Como si la vieja política, el fraguismo, fuese un gas que flotase en despachos y autos oficiales, impregnase las moquetas y se fuese apoderando de ellos. En estos años hemos visto altanería, irregularidades, falta de liderazgo, roces internos entre los socios demasiado desagradables y, sobre todo, demasiado continuismo y poco cambio. Y las bases allá lejos. La pérdida de votos es insignificante comparado con lo importante, la destrucción de la ilusión y la esperanza de la ciudadanía que los puso en la Xunta para echar a andar otra Galicia.
Así se llegó a unas elecciones enmarcadas en una crisis económica pero, sobre todo, condicionadas por un fenómeno nuevo en Galicia, el papel jugado por la prensa. Se puede decir que una cabecera gallega y otra madrileña condujeron la campaña electoral hasta este resultado. Unos intentaron demostrar que un periódico puede quitar o poner Xuntas y otros que Galicia le pertenece de un modo natural a la derecha española. Las insidias, las mentiras, el insulto, la destrucción de la fama personal, han sido las armas que conquistaron una Xunta que otros no supieron defender.
Este PP, vaciado de contenido político gallego, sometido a las estrategias de la calle Génova madrileña, que ha usado nuestra lengua para dividirnos, obtuvo una victoria inmerecida. Pero el PSdG y el BNG tuvieron una derrota ganada año tras año. Aunque una derrota así la paga el conjunto de la sociedad, condenada a no tener oportunidades de alternancia. Después de estos años en que desoyeron cualquier advertencia esperar que reflexionen con humildad y profundidad parece poco probable. Acostumbrados a vivir encerrados sobre sí mismos, sin abrirse a la sociedad, a diferencia del PP, no madurarán sin una catarsis.
Lo que queda es un país partido al medio con una mitad impregnada de amargura. No es bueno para un buen futuro.

Cando eramos nenas

"... ou pintar as paredes e atravesalas,

só pola virtude de ser electroduende"

Memoria é un espazo intanxible no que gardo as cousas que quero recordar, pero tamén as que quero esquecer.

Gustaríame ter un maior control sobre ela (e sobre min mesma, para que enganarvos), pero hai cousas que son independentes da vontade do eu.

Merendei ducias de bocadillos de manteiga con zucre cos electroduendes e con avería. Crieime con Alaska e a bóla de cristal. Admiraba as súas unllas, a súa melena, a súa voz. Vivín a súa evolución artística e persoal (sen considerarme fan dela) e fun medrando. Hoxe ela non é a mesma. Eu tampouco.

Aqueles tempos

Esta imaxe recórdame ás clases de historia da arte en COU. Daquela buscaba a cotío esta fotografía no medio das páxinas do libro para imaxinar como sería visitar ese lugar máxico. Hoxe atopeina de novo por casualidade, e viaxei unha vez máis aos dezaoito anos. Son a mesma persoa, pero mudaron tantísimas cousas. Supoño que niso precisamente consiste vivir. Que pasen unha boa fin de semana

Imaxinar

pechar os ollos e viaxar a un lugar morno e suave.

deixarse levar polo arrolo da brisa.

voar alto alto alto e deslizarse onde ninguén poida chegar.

desaparecer

no rostro da imaxinación

e fundirse nunha explosión de cores

ata conseguir sorrir.

A finísima liña

A liña que separa o dereito a denunciar apoloxía da prostitución da vulneración da liberdade de expresión é neste caso finísima. ¿Ata onde temos dereito a reivindicar o que nos parece unha aberración? ¿Ata onde se pode facer campaña a prol dunha actividade tan controvertida como o exercicio da prostitución de luxo? Deixo aquí un artigo para a reflexión. Que teñan un bo día:

El colectivo feminista Alecrín denunciará a Vicepresidencia por ''apología subliminal de la prostitución''

La presidenta de Alecrín, Ana Míguez, ha anunciado que el colectivo feminista presentará una denuncia contra Vicepresidencia. El motivo: Alecrín considera que el Gobierno ha hecho "apología subliminal de la prostitución" al invitar a un acto celebrado en Vigo a la ex prostituta de lujo y sexóloga Váleri Tasso.Míguez criticó que los responsables de la Dirección Xeral de Juventude decidieran invitar a las jornadas 'Sexuando' a la autora de 'Diario de una ninfómana' como experta en sexología. Según el colectivo que preside Ana Míguez, podría incitar a la juventud a la práctica de la prostitución de lujo.''Conocida militante'' a favor de la prostituciónPara Míguez, la elección de Tasso en las jornadas fue "perfectamente premeditada" por parte de los organizadores del acto. La sexóloga es una "conocida militante" a favor de la prostitución, práctica que rechazan de pleno las feministas de este colectivo.En opinión de Alecrín, la prostitución es "una forma más de violencia extrema contra las mujeres", y la presencia en Vigo de Tasso demuestra la toma de partido de los organizadores a favor de la normalización de la prostitución.Desde Vicepresidencia ya han respondido. El portavoz nacional del BNG, Anxo Quintana, se ha limitado a expresar su confianza en que la denuncia del colectivo fenimista quede sólo "en una mala interpretación".Quintana: ''No siempre se tiene razón''Quintana, que reconoció el mérito de Míguez luchando a favor de la libertad y de los derechos de la mujer, recordó a la presidenta de Alecrín que en esa batalla "no está sola" y que existen más personas que "intentamos hacer algo a favor de los mismos objetivos" que ese colectivo feminista persigue."Su labor es tremendamente meritoria, pero como nos pasa a todos no siempre se tiene la razón", dijo el vicepresidente, quien agregó que la libertad que siempre ha defendido Míguez también incluye la libertad de expresión y que, por tanto, debería respetar la libre expresión de ideas de un foro de debate.

Unha de medo

Non sei vós, pero eu aínda a día de hoxe non son quen de durmir coas portas do armario abertas. Algúns dos medos infantís quedan instalados nalgunha parte do cerebro e gozan saíndo e facéndose ver. Quizais non sexan medos infantís. Quizais había que chamarlle simplemente medos. Eu teño moitos. Convivo con eles e ás veces consigo capealos co máis grande dos sorrisos. Noutras ocasións non os capeo; limítome a meter a cabeza debaixo das mantas ata que chega o sono.

Tara

"La noche de tu muerte

Dios acribillaba a gargajos el cristal de mi ventana. La lluvia

dolía igual que duele el frío en un cuento navideño

con barrios de cartón. El viento

golpeaba las paredes, se colaba por las rendijas de la casa,helaba los armarios,

componía con sus silbidos una nana que velase por todas nosotras.

Escondida bajo la cama, me tapaba los oídos, negando la

presencia del viento ante la puerta de mi cuarto.

Deberás superar doce pruebas para invadir mis dominios.No lo pondré tan fácil.

Me creía etimóloga de las condiciones atmosféricas, experta

en acepciones.Al lado de los miedos de mis quince años, cantaban las

pelusas en un sueño de Sófocles:abre y verás cómo el frío te espera con su rostro de miedo, para

decirte todo lo que no quieres saber. Abre y verás; porque

el frío aguarda con su rostro de miedo para leer la biografía

de tus manos.Diluviaba más allá de la puerta cerrada de mi cuarto. El

agua invadía las sábanas, traspasaba el somier, las pelusas

desfilaban -pobres, densísimas- hacia la puerta.
Me tumbé, empapada, sobre el colchón."

Déixovos un poema deste libro Tara, que me ten fascinada.

a paz pode durar horas, incluso días

aproveito eses momentos
para correr entre bicicletas

a melena médrame ata os talóns,
vou lanzando bolas de luz
e son máis libre que nunca

mudo de poema
porque nos meus ollos tamén hai sitio para ti

se non tes présa e podes agardar un segundo
tocareiche co meu dedo índice
para que che saian das xemas raíces fermosísimas

entre chicles de froitas
decembro será unha cama de lúas redondas
con textura de ciencia ficción

alí quererás meter a nosa historia en tarros de cristal,
que ben sei que o teu desexo
consiste en conquistar este planeta de viaxes
agora que sabes o que é
o mundo máis alá dos castelos de area

seguindo coa colleita de novos poemas

pardaiña é hoxe un lugar que doe tanto como o sol no pavimento
cando camiñamos descalzas tratando de sobrevivir

o barrio xa non ten sentido
e eu soporto o seu peso na memoria,
onde as bombas explotan contra o teu sorriso
convertindo o meu cerebro no fogar da guerra máis triste

-estás guapísima cando non choras –repítesme con voz de pantasma-,
pero no caleidoscopio das aparicións
ti tampouco pareces feliz

-prometo ser altísima e rezar antes de durmir
se mañá resucitas e aplastas todas as metáforas
que corren por diante da túa casa –berro eu-

pero levas no sangue a educación máis discreta
e non te está permitido desafiar
a lóxica dos verbos imperativos
-¿que facemos enton para ser felices?

e ti abres as mans ao escoitarme,
para que unha presada de bolboretas saia voando

enchendo a miña visión de tranquilidade multicolor

Seguimos con poemas novos

fálanme ao oído e son máis de unha:
a conciencia da miña nai,
a voz da miña avoa
(hoxe soñei que estaba viva
pero aparecía con cara de morta),
as palabras desgarradas das que me escoitan

a moitas outras non as coñezo de nada,
pero sei que teñen 14 cordas vocais

todas elas recítanme versos de lobishomes
e de mundo

tantas voces levo ao lombo,
(mulleres de palabra viva
mulleres de carne)
que ás veces nácenme antenas no corazón

escóitoas en estéreo
teñen o costume de falarme á vez,
unhas sobre outras


son surtidores de verdades

soños grises

aparece nos meus soños
co pelo mollado de traballar na casa

dedícame sorrisos auténticos,
deses que che quedan na cabeza para sempre
e eu non sei como saír dese fotograma

quedo bloqueada na expresión do seu rostro
e desde aí só son quen de ir cara atrás,
cando as dúas estábamos vivas
e nos saían de casualidade palabras inventadas
coas que editabamos diccionarios cifrados

non é que non queira tela preto,
pero esta sensación de levar a súa ausencia
tan pegada na roupa e nas bágoas,
faime pensar demasiado,
e estancarme en néboa e poesía gris

todo se volve contradictorio,
porque ela ten a amplitude
dun arco da vella
baixo o que eu camiño cos ollos abertos
agardando un milagre